Daar zijn we weer....

Hoi muren, hoi tafelpoten ...hoe stukken stof.
Ik kan stuk voor stuk tegen jullie oplopen of jullie afknagen of verscheuren.
Wat baal ik dat ik weer "nutteloos" thuis zit.
Natuurlijk snap ik dat ik niet voor mijn schoenzolen thuis zit..maar ja jippie wederom een burnout, het is niet alsof het niet bekend is.
Ik voelde hem ook al aankomen..long before, had ook al weer een doorverwijzing aangevraagd bij de huisarts...maar ja gezien de bezuinigingen kwam zelfs de intake net een paar dagen te laat (laten we nog maar niet beginnen over de aanvang van de behandeling zelf...want die laat nog op zich wachten).
Ondertussen zit ik weer thuis met angsten..voornamelijk mijn oude vriend "straatvrees" aka Agorafobie..my partner in crime. Gelukkig is het het zo dat ik met mensen nog wel naar buiten durf dus helemaal gekluisterd aan huis ben ik niet. Maar behoorlijk irriterend en frustrerend is het wel.

Ik wil graag gewoon werken..maar het grootste issue is het aankomen op de plaats der bestemming. En geloof mij..dat is maar een half uurtje met het OV hier vandaan. Maar het lukt mij niet..ik kom niet eens alleen bij de metro..laat staan dat stomme ding in alleen. Het voelt alsof ik echt dat stukje weer even verloren ben. En ik baal er van..KAN IK NIET GEWOON EEN LEUKE BAAN VOLLEDIG VANUIT HUIS DOEN? OF DE LEUKE JOB DIE IK NU HEB tot aan ik mij weer helemaal volwaardig voel.

Even een stukje realiteit, de dagen slokken mij op...en de ene dag kost gewoon enorm veel energie tegenover de andere. Afgelopen week ben ik heel stoer enkel met mijn zoon (en dat is dus alweer een angstoverwinning) naar de apotheek toegelopen en daarna nog snel het winkelcentrum in. Gevolg een dag erna ben ik een wrak (ik ga door daar niet van..maar ik verga van de hoofdpijn en ben moe).
Lichamelijk kost het dus enorm veel (en ja dat lichamelijke komt keihard van het mentale af dat besef ik mij heel goed)

Maar alsnog ik wil mij ook verder in de maatschappij nuttig maken.
Help?!

De wereld heeft meer leugenaars nodig

Waar wij trachten onze kinderen op te voeden naar eerlijkheid,
blijkt de wereld één en al leugen uit te kramen.

Goed voorbeeld zijn sollicitaties, alles wat jou "jij" maakt inclusief mentaal en lichamelijke aspecten kun je beter verbergen. Niet melden en gewoon blind doorgaan.
Ik begin zo nu en dan mijzelf niet af te vragen om een mooie HBO opleiding te faken inclusief certificering en mij zou naar binnen "te lullen" met de grootste fantasie die mij maar opdoemt.

Realiteit is dat ik zo gewoon niet gemaakt ben en dat doet pijn, de wereld is eigenlijk één groot mijnenveld en het liefst mag je je eigen belevenis hierin ondermijnen en jezelf zoals je bent ver weg verstoppen.

Dit neergezet te hebben snap ik wel waarom 1 op de 7 mensen in de leeftijdscategorie 25-35 jaar een burn-out krijgen, verwachtingen zijn te hoog, je eigenste ik word vergeten. Want voor de bedrijven tellen het personeel is letterlijk maar een nummertje. En een tegenslag in personeel kan winst tegengaan.
Eigenlijk word ik misselijk bij het idee alleen al dat in deze blinde wereld mijn kinderen straks een weg moeten vinden. Zichzelf staande moeten houden..

Hoe kan ik zo'n blind vertrouwen in alles blijven houden...in onze mens om ons heen, terwijl keer op keer die verdomde deksel hard op mijn neus slaat.

Misschien moet er wel eens goed naar de redenen van een burn-out worden gekeken in plaats van hoe kunnen we iemand  zo snel mogelijk weer oplappen en misschien zouden meer bedrijven weer plaats moeten maken voor gevoel in plaats van robotiek.

Not a robot

Normaal gesproken praat ik zeer weinig over andere zaken dan mijzelf.
Gezinsgewijs komt er eigenlijk nooit wat bij kijken.
Dit omdat ik bewust dingen gescheiden wil houden.

Vandaag ontkom ik er helaas niet aan.
Twee kids heb ik mogen krijgen. Een prachtdochter van ruim 9 jaar en een prachtzoon van ruim 5 jaar.
Over de laatste zal deze blog gaan.

Een zoon, een zeer gevoelige zoon.
Een lieverd eentje die nooit de wereld en al het moois kwaad zal doen.
Een jochie wat "awe schattig" roept als hij kleine dieren ziet, tegelijkertijd ook angst heeft voor vliegen en om geitjes te aaien. Alles wat fluffy is is lief en hij is groot fan van zijn grote zus.
Hij is gek op muziek en dansen, tekenen en knutselen.
Maar tegelijk ook idolaat van de Xbox en Power Rangers en voetbal.
In de klas is het er eentje die niet graag op de voorgrond staat en eentje die zeker niet graag aan het woord komt voor rekenopdrachtjes.
En geloof mij, hij weet het echt allemaal alleen het komt er in groepsverband niet uit.
Het lieve schattige knulletje voelt zich angstig om in groepsverband zichzelf te laten zien.
De juf vind hem jong, en hoe vaak ik ook aandraag dat hij overgevoelig is en dat de groep te groot is hoe vaker zij dit tegenpraat.
Zo goed als elke keer dat ik hem wegbreng beginnen de waterlanders al als hij aan een opdracht begint, er is begin van deze week afgesproken dat hij dan mocht kiezen of hij even zijn werkje liet liggen en met een vriendje ging spelen of dat hij naar de juf toe ging. Zo ook vrijdag, het ritme was al doorbroken toen hij de kring zag (dit ivm Sint Maarten) maar goed dat wist ik ook niet. Kind al enigzins verdrietig want hij wilde kleien, maar goed afgesproken met hem dat hij weer even naar de juf wilde..en wat doet die HEKS, ze stuurt hem geirriteert terug. Dit schoot mij het verkeerde keelgat in zeker omdat hij het op een janken zette.
Woensdag al de IB-er geregelt om dit te observeren. Maar mocht dit niet het gewenste resultaat bieden is of een andere klas of wellicht een andere school wat mij betreft de enige oplossing.

Een kind mag in mijn optiek zijn/haar eigen pad zoeken en zeker niet de mega zekerste zijn.
Ik heb een pest verleden en ben trots op mijn kleintjes, maar een geirriteerde juf omdat ZIJ er niet mee kan dealen...nee dat gaat mij te ver. Een kind mag zich NOOIT onzeker en ondergewaardeerd voelen door een volwassene.

M-Muur

Waarom vertrouw ik niet op mijn rare onderbuikgevoel?
Waarom sprong ik ditmaal wel in het diepe zonder alles te overdenken.
Voor één maal treed je buiten je comfortzone en jeetje wat krijg ik de deksel op mijn neus zeg.

Ik heb het totaal niet naar mijn zin op werk...en na deze week is mijn denkbeeldige emmer echt overgelopen.
Van supervisors die je in de rug steken tot supervisors die geen verantwoording nemen aan toe.
Het enige wat er afgelopen week gebeurd is zeiken over hoe slecht het wel niet gaat terwijl één ieder de benen letterlijk onder zijn lijf vandaan loopt. Het moment was al op dinsdag iedereen wilde al weekend zo negatief begon het al. Donderdag was mijn breekpunt en stond ik jankend van woede even op de gang.
Vrijdag heb ik mijn mond de gehele dag gehouden en ben ik niet buiten mijn eigen boekje getreden.

Let op dit is een bedrijf waar je dus NIET jezelf kan of mag zijn. Je moet je als een robot gedragen...oh en nog beter in je leerfase moet je ook al een snelheidsduivel zijn en vooral geen fouten maken.
Terwijl ik..de SV vandeweek nog op een fout betrapte.

Goed maandag even een gesprek met de TL aangaan in de hoop dat er wellicht nog iets verandert...anders ben ik heel snel weg. Want ik weet nog wel een plekje waar ze mij en mijn aanwezigheid wel degelijk accepteren en zelfs omarmen.

It suits me well.

Het is alweer even terug dat ik een blog heb geplaatst.
Inmiddels leef ik naar de weekenden toe en word ik doordeweeks geleefd.
Ik werk alweer even bij Merieux Nutrisciences en ben naast het veertig uur werken ook nog pakweg twintig uur per week kwijt aan de reistijd.

Het geeft mij wel altijd de tijd om goed te beseffen waar vandaan ik ben gekomen.
Inmiddels merk ik dat mijn mentale jasje mij flink wat beter is gaan passen. En dat praten een heel stuk beter gaat dan voorheen.
Ik ben inmiddels van een verstokte roker en allesvreter omgeturnt in een gezonde bewegelijke jongedame met een fysiek jasje welke dus ook inene beter past en vooral strakker word. Tevens ben ik dus inmiddels al ruim een half jaar gestopt met roken en it feels good.

Moet ik wel erbij verklappen dat ik problemen heb met het adapten op mijn nieuwe werkplek, waardoor het komt denk ik al wel achterhaald te hebben..maar het aanpassen gaat helaas niet van mijn kant lukken dus accepteren maar.

Dit betekend dus automatisch dat ik al een goede periode alles zelf reil en zeil in mijn mentale well-being, met voldoende tips van de psychologe.
Eindelijk heb ik vat op mijzelf....eindelijk spint er een stukje zekerheid door mijzelf heen.
Oh en het doorzettingsvermogen zal nooit verdwijnen.

Ik schrijf jullie snel weer eens!

Let new adventures begin...

Het is zover,

Vanaf volgende maand betreed ik de vloer van mijn eerste echte grote mensen baan.
Het voelt raar...

Ja sinds mijn laatste blog is een uitstel voor tweede gesprek geweest (door een niet meewerkende pro-rail) en dat bewuste tweede gesprek dus wat dagen later. Super enthousiaste dame van HR, maar toch had ik weinig vertrouwen in alles. Vorige week kwam het verlossende antwoord...ik ben aangenomen.

Met een brok in mijn keel sluit ik straks een periode af van onderbetaaldheid, maar wel de meest collegiale sfeer ever. Die team-spirit zoals het op onze werkvloer erin zit vind je simpelweg nergens. Het zal wennen worden geen klanten meer te helpen, heerlijk onzinnige gesprekken..en vooral boven alles mijn lieve collega's niet meer te zien (okay nu zie ik de helft niet omdat zij op andere locaties werken, maar toch).

Ik hoop dat ik weer op een stekkie terecht kom waar al mijn inzet en onvermoeide doorwerken word gewaardeerd, maar ook de baksels die ik af en toe kant-en-klaar aflever. Ik hoop dat ik ook deze mensen als een team bij elkaar kan houden en waar nodig naar elkaar kan trekken...ik hoop ik hoop, maar ik zal moeten af brengen wat deze volgende stap mij brengt.

Een beetje twijfelachtig en onzeker zet ik toch als een bang meisje deze stap, want hoe eng het ook is, het is wederom een stap vooruit.

Liefs Sharon

I've got that sunshine in my pocket.

Hoe sommige minieme dingen je weer in een positieve mind-set krijgen blijft mij hoogst verbazen.
Een glimlach, een knuffel een stukje blijheid dat jij er bent. Een eerste "grote"-mensen sollicitatiegesprek, een treinreis zonder de conducteur te waarschuwen..en datzelfde geld voor de metro. Ik heb het deze week allemaal mogen meemaken en wow wat voelt dat fijn.

Er lijkt een druk van mijn schouders te zijn gevallen, wetende dat het beetje geluk de weg weer heeft teruggevonden. Goed ik heb dat tweede gesprek nog niet in de pocket (ergens deze week hoor ik meer), maar het gesprek ging gewoon goed. Het gevoel van waardering op de plek waar ik mij na bijna twee jaar rondwandel...het maakt mij positief aan het twijfelen. Ik weet dat ik door moet naar de volgende stap, maar geloof mij die sfeer kan en wil je niet zomaar achterlaten.

Het is weekend, het is zaterdagmorgen...mijn interne wekker is te vroeg afgegaan, dus ik zit nog fijn met een dekentje en thee op de bank..op de achtergrond staat Q-Music aan...
Ik geniet van de ochtendrust, het is weekend..en ik hoef niets te doen. Even helemaal niets wat een fijn gevoel. Oké toch een beetje, want het huishouden regelt zichzelf nooit.